سخنی از قابوس نامه

بر خیره مردم را تهدید مکن و بر کار ناکرده لاف مزن و مگوی که چنین کنم، بگوی که چون کردم، چنان‏ک من گويم؛
از دل صنما مهر تو بیرون کردم
و ان کوه غم ترا چو هامون کردم
امروز نگویمت که چون خواهم کرد
فردا دانی که گویمت چون کردم

و کردار بیش از گفتار شناس، اما زبان خویش دراز مدار بر آن کس که اگر خواهد زبان خویش در تو دراز دارد. و هرگز دور رویی مکن و از مردم دو روی دور باش و از اژدهای دمنده مترس و از مردم سخن چین بترس، که هر چه او بساعتی بشکافد بسالی نتوان دوخت و با کسی که بنده بود لجاج مکن، اگر چه بزرگ و محتشم باشی، با کسی که از تو فروتر بود بیکار مکن.

قابوس نامه، باب 29، برگ 107 به تصحیح روانشاد استاد نفیسی

برابر شود با: قابوس نامه، باب 29، برگ 149 به تصحیح روانشاد دکتر یوسفی